Giriş:

Bu çalışmada 2017 ve 2020 yılları arasında Türkiye’de Mersin ilinde bildirimi yapılan şüpheli kızamık olgularının değerlendirilmesi amaçlanmıştır.

Gereç ve Yöntem:

Kesitsel tipte olan bu çalışma, Ocak 2020 ile Kasım 2021 tarihleri arasında Türkiye’nin Mersin ilinde yapıldı. Araştırmanın evrenini 2017-2020 yılları arasında Mersin’de bildirimi yapılan kızamık şüpheli olgular oluşturdu. Çalışmanın bağımlı değişkeni kızamık IgM antikor pozitifliği; bağımsız değişkenler yaş, cinsiyet, uyruk, ikamet edilen şehir, bildirim yılı ve mevsimi, ateş ve üst solunum yolu enfeksiyonu semptomları varlığıdır. Verilerin özetlemesinde tanımlayıcı istatistikler, analizinde ki-kare ve Mann-Whitney U testleri kullanıldı.

Bulgular:

Mersin’de 2017, 2018, 2019 ve 2020 yıllarında toplam 1205 şüpheli kızamık olgusı bildirilmiştir. Olguların 623’ü (%51,7) kadın, 582’si (%48,3) erkektir. Olguların 725’i (%60,2) Türkiye, 480’i (%39,8) Suriye uyrukluydu. Olguların 724’ü (%60,1) Tarsus’taydı. Kızamık IgM 661 (%54,9) olguda pozitif, 544 (%45,1) olguda negatifti. Kızamık IgM pozitifliği sıklığı Suriye uyruklu olgular arasında anlamlı şekilde yüksekti (%71,5) (p<0,001). Tarsus bölgesinde kızamık IgM pozitifliği sıklığı diğer ilçelere göre (%63,5) anlamlı olarak yüksekti (p<0,001).

Sonuç:

Çalışmada Suriye uyruklu olgularda ve Tarsus bölgesinde yüksek oranda kızamık IgM pozitifliği tespit edildi. Risk grupları arasında aşılamanın artırılması ve bulaşıcı hastalıklardan korunma konusunda daha fazla eğitim verilmesi önerilmektedir.

Anahtar Kelimeler: Kızamık, bulaşıcı hastalıklar, immünoglobulin M, kızamık eliminasyonu